WikiSeda

امید جانم زسفر بازآمد شکر دهانم زسفر باز آمد
امید جانم زسفر بازآمد شکر دهانم زسفر باز آمد
عزیز آنکه بی خبر به ناگهان رود سفر
چو ندارد دیگر دلبندی به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه سپیده دم شکفته شد لبم زهم
که شنیدم یارم باز آمد زسفر غم خوارم باز آمد
همچنان که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر
ناگهان نگار من چنان مه نو آمد از سفر
───┤ ♩♬♫♪♭ ├───

همچنان که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر
ناگهان نگار من چنان مه نو آمد از سفر
من هم پس از آن دوری بعد از غم مهجوری
یک شاخه گل بردم به برش من هم پس از آن دوری
بعد از غم مهجوری یک شاخه گل بردم به برش
دیدم که نگار من سرخوش زکنار من
───┤ ♩♬♫♪♭ ├───

بگذشت و به بر یار دگرش
وای از آن گلی که دست من بود
خموش و یک جهان سخن بود
وای از آن گلی که دست من بود
خموش و یک جهان سخن بود
گل که شهره شد زبی وفایی
ز دیدن چنین جدایی
ز غصه پاره پیرهن بود