WikiSeda

بیابان در بیابانم پریشان در پریشانی

نگاهم کن به دلجویی صدایم کن به مهمانی

صدایم کن که می آیم به عشقت با گُل افشانی

به تقدیری که میبینی به اُمیدی که میدانی

به اُمیدی که میدانی

رهایم کن از این زندان از این خاک تن آلوده

از این دل های بی درد و از این جان غم آسوده

به ذات عالی سرمد به نام نامی احمد

به سامانم کن از عشقی که با مهر علی سر زد

مخواهم لحظه ای تنها که از بندت رها باشم

که بی شوقت فراموش و که از یادت جدا باشم

اگر دورم اگر نزدیک اگر ماهی اگر ماهم

به دیدار تو می آیم ، به اُمید تو در راهم

دل ای دل این خزانیرو به بارانت نوازش کن

شبانگاه سکوتم را شبستان نیایش کن

شبانگاه سکوتم را شبستان نیایش کن