WikiSeda

در سینه دلم رقص کنان است
وقتی سخن از عشق میان است
هامون ترم از شور همایون
خرم شدنم دست بنان است
من مطمئنم سِحرِ همین عشق
روح قلم فرشچیان است
عشق است که از پنجه ی شهناز
در زخمه ی هر تار عیان است
در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست
جز غم عشق دلم را خبر از عالم نیست
حکمت از خلقت آدم یقیناً عشق است
هر که خاکِ رهِ این عشق نشد آدم نیست
عشق و هنرش وردِ زبان است
ارحام گلِ نصف جهان است
نایِ نیِ ناهید و کسایی
عشق است که در ساز دمان است
آن لَحن که زَد تاج به آواز
جادوی همین سِرِ نهان است
من عاشقمو خالق این عشق
خود ناب ترین عشق جهان است
در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست
جز غم عشق دلم را خبر از عالم نیست
حکمت از خلقت آدم یقیناً عشق است
هر که خاکِ رهِ این عشق نشد آدم نیست